Lubczyk jest znany i stosowany od czasów starożytnych. Początkowo roślina ta była stosowana przede wszystkim jako przyprawa do wielu potraw. Służył również jako środek magiczny i naturalny afrodyzjak. Wiele kultur nadal zaleca stosowanie preparatów na bazie lubczyku w celu zwiększenia libido. Nie jest to jedyna lecznicza moc tego zioła. Roślina ta zawiera również związki, które są szczególnie korzystne, np. w schorzeniach żołądka czy infekcjach dróg moczowych.

Lubczyk - ogólna charakterystyka.

Lubczyk (Levisticumofficinale), wieloletnie zioło z rodziny selerowatych, pochodzi z Afganistanu i Iranu. Roślinę można spotkać w kilku krajach, w tym w Polsce. Roślina ta rośnie w dobrze przepuszczalnej, lekkiej glebie, bogatej w wapń i próchnicę. Lubczyk preferuje stanowiska słoneczne i osłonięte od wiatru. Lubczyk charakteryzuje się prostą, słabo rozgałęziającą się łodygą osiągającą wysokość do 1 m, ciemnozielonymi i poszarpanymi liśćmi, jasnożółtymi kwiatami oraz krótkim, brązowym kłączem. Lubczyk można zbierać w sierpniu. Najcenniejszymi częściami tej rośliny są liście i korzeń. Wykorzystuje się je także w medycynie ludowej. Ziele można stosować w postaci świeżej lub suszonej.

Zastosowanie lubczyku w kuchni.

Liście lubczyku są wykorzystywane w sztuce kulinarnej. Do przyrządzania potraw można jednak używać także nasion lub kłączy tej rośliny. Mają one charakterystyczny ostry smak. Są doskonałym dodatkiem do zup, zarówno świeżych, jak i suszonych. Lubczyk może być także stosowany do urozmaicania sosów, zwłaszcza pomidorowych i rybnych. Mistrzowie kuchni zalecają dodawanie tego ziela do przepisów na bazie szpinaku i kapusty. Wyraźny aromat zioła skutecznie eliminuje nieprzyjemne zapachy i nadaje tym potrawom pikanterii. Lubczyk można także dodawać do pieczonego w domu chleba. Lubczyk można także stosować w wielu popularnych przyprawach, takich jak mieszanka "Maggi". Z lubczyku można także przyrządzić nalewkę kordialną oraz zaparzyć relaksujące i aromatyczne herbaty. Ważne jest, aby nie nadużywać tego zioła.
Lubczyk jest tak silny, że może przytłoczyć smak potrawy, czyniąc ją nieapetyczną.

Do czego dodać lubczyk?

- Rosół
- Zupa grzybowa
- Zupa fasolowa
- Zupa fasolowa po bretońsku
- Domowy chleb
- Kapusta i grzyby
- Makaron z sosem szpinakowym i śmietanowym
- Piersi z indyka duszone w winie
- Domowy likier staropolski
- Sos Bolognese

Lubczyk ma właściwości lecznicze.

Najważniejszą częścią lubczyku, według medycyny naturalnej, jest jego korzeń. Zawiera on co najmniej 3% olejków eterycznych. Olejki te są bogate w estry, kwas octowy, skrobię i cukier, a także kwas kumarynowy i kwasy polifenolowe. Najważniejszą zaletą lubczyku jest jego korzystny wpływ na układ moczowy i pokarmowy - działa moczopędnie, wiatropędnie, a także jako środek zobojętniający kwas żołądkowy. Ziele to hamuje również nadmierną fermentację w jelitach, co reguluje procesy trawienia. Aby przyrządzić ciężkostrawne potrawy, można dodać kilka suszonych liści lubczyku. Medycyna naturalna wykorzystuje lubczyk do leczenia infekcji dróg oddechowych. Zioło to ma również działanie wykrztuśne. Korzeń lubczyku i jego owoce mogą być stosowane w celu pobudzenia krwawienia miesięcznego, wspomagania koncentracji i wzmocnienia ogólnej kondycji organizmu. Lubczyk jest nadal stosowany w ziołolecznictwie jako skuteczny afrodyzjak. Należy unikać stosowania tego zioła w przypadku ostrych stanów.
Należy unikać stosowania lubczyku w przypadku ostrej niewydolności nerek, a także w czasie ciąży, laktacji i zaburzeń miesiączkowania.

Czy wiesz, że lubczyk jest rodzajem rośliny?

Do Europy lubczyk przywieźli Rzymianie, którzy stosowali go w leczeniu gorączki i innych problemów trawiennych. Rozpowszechnienie zioła ułatwili w średniowieczu mnisi benedyktyńscy.
W przeszłości zioło to było używane do błogosławienia nowożeńców i przyczepiane do sukni panny młodej. Aby zapewnić szczęście młodej parze, nowonarodzonym dziewczynkom podawano lubczyk do kąpieli.