Smalec gęsi, czyli tłuszcz wytwarzany z gęsiego sadła, jest używany do gotowania. Gęsi smalec jest uważany za zdrowy. Można go stosować w leczeniu zapalenia oskrzeli, kaszlu i zmarszczek na skórze. Ma też inne zalety zdrowotne, w tym obniża poziom cholesterolu.
Tłuszcz gęsi to tłuszcz używany do produkcji smalcu gęsiego. Najlepszy smalec jest wytwarzany z tłuszczu pochodzącego z serca. Gęsi smalec jest wykorzystywany na wiele sposobów, nie tylko do gotowania. Uważa się, że gęsi tłuszcz ma wiele właściwości zdrowotnych. Czy gęsi tłuszcz jest zdrowy?

Gęsi smalec: właściwości zdrowotne.

Udowodniono, że gęsi smalec leczy zwykłe przeziębienie. Możesz pozbyć się przeziębienia, łącząc gęsi tłuszcz i miód z gorącym mlekiem.
Mikstura ta była używana przez babcie do leczenia przeziębień. W medycynie tradycyjnej przed pójściem spać czysty gęsi smalec można nakładać na klatkę piersiową i plecy. Łagodzi on uporczywy kaszel i rozgrzewa.
Medycyna tradycyjna zaleca, aby zapalenie oskrzeli leczyć łyżeczką miodu i smalcu. Ta ciepła mikstura może być stosowana w leczeniu chorób układu oddechowego. Należy ją spożywać od 1 do 3 razy dziennie.

Gęsi smalec może być również stosowany w leczeniu bólu kręgosłupa, bioder i stawów. Zewnętrznie, smalec można stosować w postaci okładów w leczeniu chorób reumatycznych, stawów i stanów zapalnych oraz niektórych ran.
Nie ma naukowych dowodów na to, że gęsi smalec ma właściwości lecznicze. Dlatego nie jest zalecany do stosowania jako pojedynczy środek leczniczy. W przypadku zapalenia oskrzeli należy skonsultować się z lekarzem.

Gęsi smalec: Czy nadaje się do smażenia?

Podobnie jak masło, gęsi smalec ma niską temperaturę topnienia (i dymienia). Źródła podają zakres 25-40 stopni. Masło topi się w temperaturze 23°. Kwasy tłuszczowe są bardziej zróżnicowane niż w smalcu. Znajdziesz w nim więcej jedno- i wielonienasyconych kwasów tłuszczowych. Smalec gęsi ma około 30 g nienasyconych kwasów tłuszczowych na 100 g. Smalec ma połowę tej ilości, co czyni go "lepszym" do smażenia.
Gęsi smalec ma długą historię jako lek ludowy. Nie jest zalecany jako składnik diety, mimo swoich licznych właściwości leczniczych (nieudowodnionych). Jest wysokokaloryczny i, jak wykazały badania kliniczne, może sprzyjać rozwojowi chorób cywilizacyjnych.